Από τη συνέντευξη του υπέροχου Μπεν Κίνγκσλεϊ στο Βήμα Πολιτισμός, 11/01/2004:
“- Ας αλλάξουμε λίγο θέμα. Νιώθετε ότι η ζωή σας έχει αλλάξει από τη στιγμή που πήρατε τον τίτλο τού σερ;
«Ναι. Για το πώς ακριβώς όμως δεν είμαι απολύτως βέβαιος. Πάντως, όποτε πλέον ακούω να με αποκαλούν “σερ Μπεν”, παρακολουθώ διαφορετικά τα όσα μου λένε. H προσοχή μου έχει αυξηθεί. Αυτό δεν έχει να κάνει με τους τίτλους, το πομπώδες ή τη ματαιοφροσύνη, αλλά με μια βαθύτερη υπευθυνότητα που νιώθω για τον εαυτό μου. Νιώθω υποχρέωση να απαντήσω προσεκτικά, σωστά και με ευγένεια. Ολη αυτή η διαδικασία γίνεται ασύνειδα».
– Γιατί νομίζετε ότι συμβαίνει αυτό;
«Γιατί, κατά τη γνώμη μου, αποκτώντας τον τίτλο τού σερ σε αυτή τη χώρα (σ.σ.: Βρετανία), νιώθεις αυτομάτως ότι σε έχουν αγκαλιάσει ο πολιτισμός και η γλώσσα της, και κατά μία έννοια γίνεσαι μέρος μιας αρχαίας παράδοσης. Το να γίνω σερ επειδή ως ηθοποιός λέω καλές ιστορίες σημαίνει ότι είμαι μέλος αυτής της αρχαίας παράδοσης. Γι’ αυτό το θεωρώ μεγάλη τιμή μου».
– Ακούγεται όμως βαρύ το φορτίο. Είναι;
«Είναι. Και δεν είναι. Αλλά ποιο το κακό στο φορτίο; Τα φορτία της ζωής μας – και κρίμα που δεν το γνωρίζουμε – μπορούν να γίνουν τα καλύτερα δώρα. Το καλύτερο πράγμα που μπορεί να συμβεί σ’ εμάς είναι ένα φορτίο, μια ευθύνη, κάτι που πρέπει να κάνουμε».
– Πώς ακριβώς το εννοείτε;
«Πάρτε για παράδειγμα ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας. Αν είσαι υπεύθυνος και ηθικός άνθρωπος, και αποφασίσεις να φροντίσεις το πάσχον πρόσωπο, η αφοσίωσή σου κατά μία έννοια είναι ένα φορτίο. Την ίδια στιγμή όμως τα χρόνια τα οποία θα αφιερώσεις στον άνθρωπο που βρίσκεται δίπλα σου μπορούν να είναι τα καλύτερα της ζωής σου, γιατί θα έχουν αποφέρει κάτι πανέμορφο. Αν δεν είχες αυτό το φορτίο, δεν θα γνώριζες ποτέ την ομορφιά τού να προσφέρεις. H παροχή της ευχαρίστησης σε έναν άνθρωπο που αγαπάς – όποια κι αν είναι η κατάστασή του – είναι το καλύτερο δώρο για εκείνον αλλά και ένα στάδιο ωρίμανσης για σένα».
Ολόκληρη η συνέντευξή του στο Βήμα εδώ.