“Τρία πρόσωπα, τρεις μάσκες, μέσα στην αγκαλιά του νερού. Ένα θεατρικό δρώμενο. Τρεις αντικριστοί καθρέφτες που με τη βοήθεια του νερού ο ένας διεισδύει στον άλλον. Το νερό κυλά, υπάρχει, δρα κι η φύση του βρίσκει θετική αγωγιμότητα στην οντότητα της γυναίκας. Οι άντρες προσπαθούν να πλησιάσουν τη γυναίκα, να την καταλάβουν…αδυνατούν να τη νιώσουν. Η ίδια η γυναίκα ως αρχιτεκτόνισσα δομεί τη ζωή της μέσα σε λογικά σχήματα αλλά η ίδια η φύση της στις σκοτεινές ώρες την ωθεί να αποδεχθεί το θηρίο που κρύβει μέσα της, ένα θηρίο απαλό και ρευστό, μαλακό και δροσερό, το νερό. Το βιβλίο ανοίγει ορίζοντες, αν είσαι άντρας σε χαϊδεύει προστατευτικά, σε καλμάρει λίγο, σου λέει “μη φοβάσαι”, σε βοηθά να αποδεχθείς την απρόβλεπτη και ρευστή φύση της γυναίκας.
Ο σύζυγος νιώθει παρηγοριά που η γυναίκα τού προσφέρει τα προβλεπόμενα, ο υποψήφιος εραστής με το ύφος του συμβουλάτορα προσφέρει ένα σταθερό έδαφος για τα μελλούμενα γραπτά της γυναίκας. Όμως όλα αυτά τελούνται τη συγκεκριμένη στιγμή, μια στιγμή μετά η γυναίκα μπορεί να είναι κάτι λίγο διαφορετικό, μια νέα κατάσταση, μια καινούρια μορφή δεδομένων.’Οσο η γυναίκα ξεφεύγει, η αντρική επιθυμία οξύνεται, μαζί και τα ερωτηματικά για τις πραγματικές διαστάσεις της γυναίκας.
Τότε μόνο το νερό, με την ξαφνική του εμφάνιση, δε δίνει απάντηση αλλά υπενθυμίζει τη γυναικεία φύση που είναι γεμάτη ερωτηματικά και αποσιωπητικά. Το νερό δεν μπορείς να το πιάσεις στην αγκαλιά σου, είναι όμως μια εικόνα , είναι μια διασπορά σημείων…ο άντρας οφείλει νομίζω να συγκρατεί στη μνήμη αυτά τα σημεία, να πορεύεται με αυτά, χωρίς απαραίτητα να προσπαθεί να τα εξηγεί λογικά. Νομίζω με την υπομονή κι επιμονή ο άντρας κάποιο λάφυρο θα κερδίσει. Πολύ όμορφο το βιβλίο σας κύριε Δημήτρη Βλάχο, σας ευχαριστώ πολύ. Με πολύ εκτίμηση, Ιγνάτης Χουβαρδάς, 12 Ιουλίου 2014″.
Ο Ιγνάτης Χουβαρδάς, εκλεκτός συνάδελφος – φιλόλογος, αισθαντικός ποιητής και διηγηματογράφος με λεπτή όσφρηση, κινηματογραφική όραση και δάχτυλα περίεργα και προσεκτικά στην ψηλάφηση της ομορφιάς, έγραψε αυθόρμητα τις παραπάνω σκέψεις του με αφορμή το τελευταίο βιβλιο μου Fontanero/ Το ξύπνημα του νερού. Ανέβασα τις σκέψεις του στο blog μου. Δεν θα μπορούσα άλλωστε να αντισταθώ σε έναν ποιητή, που ο πρώτος στίχος ενός ποιήματός του είναι “Όπως συνήθως η ομορφιά σε λάθος ώρα...” (Ιγνάτης Χουβαρδάς, Θερινό Τετράδιο, εκδ. Οδός Πανός 2010) ούτε σε έναν διηγηματογράφο που η τελευταία του συλλογή τιτλοφορείται Υπόκλιση στον πειρασμό.
Σε ευχαριστώ Ignacio Galante για τη δωρεά των σκέψεών σου και χαρίζω σε σένα και στους αναγνώστες μας ένα ταξίδι στην Κούβα με το παρακάτω τραγούδι Chan Chan του Κομπάι Σεγούντο με ευχές για καλό καλοκαίρι.