Ο Ιησουίτης Μπαλτάσαρ Γκρασιάν (1601-1658) συμβουλεύει στον 174 αφορισμό του από το Oráculo manual y arte de prudencia (1647) [Χρησμολόγιο και Τέχνη της Φρόνησης]:
“Να μη ζεις βιαστικά. Το να ξέρεις να μοιράζεις τα πράγματα σημαίνει να ξέρεις να τ’ απολαμβάνεις. Σε πολλούς περισσεύει η ζωή κι έχει ξοδευτεί η ευτυχία: χάνουν τις χαρές αφού δεν τις απολαμβάνουν. κι όταν έχουν προχωρήσει τόσο, θα ήθελαν μεμιάς να γυρίσουν πίσω. Αμαξάδες της ζωής, που στη συνηθισμένη τρεχάλα του χρόνου, προσθέτουν επιπλέον τη βιασύνη του νου τους. θα ήθελαν να καταβροχθίσουν σε μια μέρα ό,τι θα μπορούσαν μόλις να χωνέψουν σε μια ζωή. Ζούνε τις ευτυχίες σαν άνθρωποι που θέλουν να τις γευτούν προκαταβολικά, τρώνε τα χρόνια που έρχονται. κι όπως πηγαίνουν με τόση βιασύνη, σε λίγο τα έχουν ξοδέψει όλα. Ακόμη και στην επιθυμία της μάθησης πρέπει να υπάρχει μέτρο, για να μη μάθεις στραβά τα πράγματα. Περισσότερες είναι οι μέρες από τις ηδονές. Στην απόλαυση, χρειάζεται άνεση χρόνου. στις ενέργειες, βιασύνη. Τα κατορθώματα είναι καλά, όταν πια έχουν γίνει. κι οι χαρές κακές, όταν πια έχουν τελειώσει». (Μτφρ. Φίλιππος Δ. Δρακονταειδής)
No vivir a prisa. El saber repartir las cosas es saberlas gozar. A muchos les sobra la vida y se les acaba la felicidad. Malogran los contentos, que no los gozan, y querrían después bolver atrás, quando se hallan tan adelante. Postillones del vivir, que a más del común correr del tiempo, añaden ellos su atropellamiento genial. Querrían devorar en un día lo que apenas podrán digerir en toda la vida. Viven adelantados en las felicidades, cómense los años por venir y, como van con tanta priesa, acaban presto con todo. Aun en el querer saber ha de aver modo para no saber las cosas mal sabidas. Son más los días que las dichas: en el gozar, a espacio; en el obrar, a prisa. Las hazañas bien están, hechas; los contentos, mal, acabados.